شهيد احمد كشوري در تيرماه 1332 در خانواده اي متوسط به دنيا آمد.
دوران دبستان و سه سال اول دبيرستان را به ترتيب در (كياكلا) و
(سرپل تالار)دو روستا از روستاهاي محروم شمال – و سه سال آخر را
در دبیرستان(قنه) بابل گذراند.
شهید کشوری دوران تحصيلش را به خاطر استعداد فوق العاده اي كه
داشت, به عنوان شاگردي ممتاز به پايان رساند. وي ضمن تحصيل, علاقه
زيادي به رشته هاي ورزشي و هنري نشان مي داد و در اغلب مسابقات
رشته هاي هنري نيز شركت مي كرد. يكبار هم در رشته طراحي در ايران
مقام اول را به دست آورد.
در رشته كشتي نيز درخششي فراون داشت. در زمان تحصيل, فعاليت
مذهبي زيادي داشت؛ با صداي پرسوزش به مجلس و مراسم مذهبي
شور خاصي مي بخشيد. در ايامي نظير عاشورا با مديريت و جديت بسيار,
همواره مرثيه خواني و اداره بخشي از مراسم را به عهده مي گرفت. در
اين برنامه ها, تمام سعي خود را براي نشان دادن چهره حقيقي اسلام و
بيرون آوردن آن از قالب هايي كه سردمداران زر و زور و اربابان از خدا
بي خبر براي آن درست كرده بودند, به كار مي برد و معتقد بود كه انسان
نبايد يك مسلمان شناسنامه اي باشد. بلكه بايد عامل به احكام اسلام
باشد. و چون در اين فكر بو كه اسلام را از روي تحقيق و مطالعه بپذيرد,
در دوران دبيرستان مطالعاتش را وسعت داد و تا هنگام اخذ ديپلم علاوه
بر كتب مذهبي, كتاب هاي بسياري درباره وضعيت سياسي جهان مطالعه
نمود و در سال آخر دبيرستان با دو تن از همكلاسان خود، دست به
فعاليت هاي سياسي – مذهبي زد.
او با كشيدن طرح ها و نقاشي هاي سياسي بر عليه رژيم وابسته,
ماهيت آن را افشاء مي كرد. بعد از گرفتن ديپلم, آماده ورود به دانشگاه
شد كه با توجه به هزينه هاي سنگين آن و محروميت مالي كه داشت,
از رفتن به دانشگاه منصرف گرديد.
ورود به هوانيروز ارتش
احمد در سال 1351 وارد ارتش (هوانيروز) شد. البته هميشه از مسائلي
كه در آنجا مي ديد, رنج مي برد, چرا كه رفتارها,مخالف شئونات عقيدتي
او بود. در معاشرت با استادان خارجي، به گونه اي رفتار مي كرد كه آنها
را تحت تاثير خود قرار مي داد. در اين مورد مي گفتم: من يك مسلمانم و
مسلمان نبايد فقط به فكر خود باشد. و مي خواست در آنجا نيز دامنه
ارشاد را گسترش دهد.
شب هاي بسيار از مصيبت هاي فقرا سخن مي گفت و اشك مي ريخت و
به فکر چاره جویی بود. و با همه خطراتي كه متوجه اش بود، به منزل فقرا
مي رفت و ضمن كمك به آنان، ظلم هاي شاه ملعون را برايشان روشن
مي ساخت.
شهيد كشوري چه پيش از انقلاب و همراه انقلاب و چه بعد از انقلاب, جان
بر كف و دلير براي اعتلاي اسلام ايستاد و مقاومت كرد. در اكثر تظاهرات
شركت كرد و بسياري از شبها را بدون آنكه لحظه اي به خواب برود, با چاپ
اعلاميه هاي امام به صبح رساند. او چه قبل و چه بعد از پيروزي انقلاب
عقيده اش اين بود كه تنها راهبران راستين امت اسلام، روحانيون در
خط امام هستند.
در ميان تظاهرات چندين بار كتك خورده بود ولي با شوق عجيبي از آن
حادثه ياد مي كرد و مي گفت: (اين باطومي كه من خوردم, چون براي خدا
بود, شيرين بود. من شادم از اينكه مي توانم قدمي بردارم و اين توفيقي
است از سوي پروردگار.)
در زمان بختيار با چند تن از دوستانش طرح كودتايي را براي سرنگوني اين
عامل آمريكا ريختند و آن را نزد آيت الله (پسنديده) برادر امام بردند. قرار بر
اين شد كه طرح به نظر امام خميني(ره) برسد و در صورت موافقت ايشان
اجرا گردد. اما خوشبختانه با هوشياري امام و بي باكي امت, انقلاب
اسلامي در 22 بهمن پيروز گرديد و نیازی به اين كار نشد.
دوران جنگ
وقتي غائله كردستان شروع شد، شهيد كشوري همچون كسي كه
عزيزي را از دست بدهد و يا برادري در بند داشته باشد, از بابت اين ناامني
ناراحت بود.
سردار شهيد به خون خفته تيمسار (فلاحي) مي گفت: «شبي براي
ماموريت سختي در كردستان داوطلب خواستم هنوز سخنانم تمام نشده
بود كه جواني از صف, بيرون آمد. ديدم كشوري است.»
او از همان آغاز جنگ داخلي چنان از خود كياست و لياقت و شجاعت
نشان داد كه وصف ناكردني است. يكبار به شدت زخمي شد و
هلي كوپترش سوراخ سوراخ, ولي به فضل الهي و هوشياري تمام,
هلي كوپتر را به مقصد رساند.
در زمان جنگ هم دست از ارشاد بر نمي داشت و ثمره تلاش هاي
شبانه روزي او را مي توان در پرورش عقيدتي شيرمرداني چون شهيد
سهيليان و شهيد شيرودي دانست. و شهيد شيرودي چه متواضعانه
مي گفت: احمد, استاد من بود.
زمان كه صدام آمريكايي به ايران يورش آورد,احمد در انتظار آخرين عمل
جراحي براي بيرون آوردن تركش از سينه اش بود, اما روز بعد از شنيدن
خبر تجاوز صدام، عازم سفر شد. به او گفته بودند كه بماند و پس از اتمام
جراحي برود, اما جواب داده بود: «وقتي اسلام در خطر باشد, من اين
سينه را نمي خواهم.» او به جبهه رفت و چون گذشته, سلحشورانه
جنگيد و مزدوران را به درك واصل كرد به طوري كه بيابان هاي غرب كشور
را به گورستاني از تانك ها و نفرات مزدور دشمن تبديل نمود.
او بدون وقفه و با تمام قدرت و قوا مي كوشيد. پروازهاي سخت و خطرناك
را از همه زودتر و از همه بيشتر انجام مي داد. حماسه هايي كه در شكار
تانك آفريده بود, فراموش نشدني است. شبها ديروقت مي خوابيد و
صبح ها خيلي زود بيدار مي شد و نيمه شب ها, نماز مي خواند. و با اشك
و تضرع و عبادت هاي نيمه شبش، به جهاد اكبر نيز می پرداخت.
او الگوي يك مسلمان كامل و به كمال رسيده بود و چه زيبا گفته است
شهيد عزيزمان تيمسار فلاحي كه :«احمد فرشته اي بود در قالب انسان.»
او چنان مبارزه با كفر را با زندگي خود عجين كرده بود كه ديگر هيچ چيز و
هيچكس برايش كوچكترين مانعي نبود، حتي مريم سه ساله و علي
سه ماهه اش. هر بار كه صحبت از فرزندانش و علاقه او به آنها مي شد
مي گفت: آنها را به قدري دوست دارم كه جاي خدا را نگيرند. هر كار
سخت و دشواري را كه انجام مي داد, كار كوچكي مي شمرد و آن را
وظيفه مي دانست. از كارهاي ديگران و قشرهاي مختلف در جبهه ها،
خصوصا پاسداران قدرداني بسيار مي كرد. به برادران پاسدار علاقه وصف
ناشدني داشت و مبارزه آنان را از خالصانه ترين مبارزات بعد از صدر اسلام
مي دانست. يكبار پوتيني از برادر پاسداري به عنوان هديه گرفته بود و
هرگز اين چكمه رزم را از خود دور نمي كرد مي گفت: «من اين را از يكي
از خالصان درگاه احديت كه روحانيت و جهاد و شهادت از چهره و نگاهش
مي بارد, گرفته ام.»
شهيد كشوري همواره براي وحدت هرچه بيشتر دو قشر پاسدار و ارتشي
مي كوشيد؛ چنانكه مسئولين هماهنگي، و حفظ غرب كشور را مرهون او
مي دانستند. او مي گفت: «تا آخرين قطره خون براي اسلام و اطاعت از
ولايت فقيه خواهم جنگيد و از اين مزدوران كثيف كه سرهاي مبارك
عزيزانم (پاسداران)را نامردانه بريدند، انتقام خواهم گرفت.»
عشق شهيد كشوري به امام, چه قبل از انقلاب و چه بعد از انقلاب وصف
ناكردني است. بعد از انقلاب وقتي كه براي امام كسالت قلبي پيش آمده
بود،او در سفر بود. در راه وقتي كه اين خبر را شنيد، از ناراحتي ماشين را
در كنار جاده نگه داشت و در حالي كه مي گريست، گفت: خدايا از عمر ما
بكاه و به عمر رهبر بيفزا. وقتي به تهران رسيد، به بيمارستان رفت و
آمادگي خود را براي اهدي قلب به رهبرش اعلام كرد. او بر اين عقيده بود
كه تا در اين دنيا هست و فرصتي وجود دارد, بايد توشه اي براي آخرت
بسازد. هرگز لحظه اي از حركت و تلاش باز نايستاد؛ بطوري كه مي گويند
بارها در هواي ابري و حتي باراني پرواز كرد. او الله را مي ديد و به جهان
جاوداني فکر می کرد.
عشق به الله, هر خطري را در نظرش هموار كرده بود و شهادت در راه الله
براي او از عسل هم شيرين تر بود. آري ....
شهادت
بالاخره در روز پانزدهم آذرماه 1359 نيايش هاي شبانه اش به درگاه
احديت مورد قبول واقع گرديد و در حالي كه از يك ماموريت بسيار مشكل
اما پيروز باز مي گشت، در دره «ميناب» ايلام مورد حمله نابرابر و
ناجوانمردانه هواپيماهاي مزدوان بعثي قرار گرفت و در حالي كه
هلي كوپترش در اثر اصابت راكت هاي دو ميگ به شدت در آتش
مي سوخت آن را تا مواضع خودي رساند و آنگاه در خاك وطن سقوط كرد
و به مقام شهادت نائل گشت و پيكر پاكش در بهشت زهرا(س) ميعادگاه
عاشقان الله در كنار ديگر شهيدان فدايي به آرامشي ابدي دست يافت.
مهم‌ترين كتاب‌هايي كه تاكنون درباره سرگذشت خلبان شهيد
احمد كشوري منتشر شده، عبارتند از:
ـ صحیفه پرواز (زندگی‌نامه شهدای هوانیروز) / سیدامیر معصومی،
عليرضا پوربزرگ وافی / دفتر ادبیات و هنر مقاومت / 1369.
ـ سیمرغ (روایتی از ایمان و سلحشوری شهید کشوری، شهید شیرودی
و همرزمانشان)/ حجت شاهمحمدی و سیدامیر معصومی/
نشر هفت/ 1378.
ـ بر بال‌های سیمرغ (خاطرات خلبانان تیزپرواز هوانیروز ارتش،
امیرسرتیپ خلبان شهید احمد کشوری، امیر سرتیپ خلبان شهید
علی اکبر شیرودی) / عبدالحمید موذن جامی / ارتش جمهوری
اسلامی ایران، سازمان عقیدتی سیاسی / 1385.
ـ نرم‌افزار شهيد كشوري / نشر شاهد / 1386.
نظرات شما عزیزان:
تاریخ: دو شنبه 15 آذر 1393برچسب:
,
تبادل لینک هوشمند .jpg)
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
