فرارو- بقيع در عصر پیامبر (ص) و حتی عهد خلفای راشدین چندان وسعتی نداشت.

 

به گزارش پايگاه اطلاع رساني لبيك، بقیع قبل از آنکه قبرستان شود، محدوده ای بود که اطراف مسجد النبی قرار داشت و آن روزگار، به باغستان بقیع خوانده می شد. رسول خدا، پس از ساختن مسجد النبی این مکان را به دفن اموات اختصاص دادند و نخستین صحابی رسول اکرم (ص) از انصار در بقیع دفن شد که اسعد ابن زراره انصاری خزرجی قدیم الاسلام بود.

 

پس از دفن این صحابی در زمین بقیع پیامبراکرم دستور دادند آنجا را از بوته خار زدودند و به مکان دفن مسلمانان ساکن مدینه اختصاص دادند. بقيع در عصر پیامبر و حتی عهد خلفای راشدین چندان وسعتی نداشت و قبر حلیمه سعدیه دایه رسول خدا و قبر عثمان بن عفان خلیفه سوم نیز خارج از بقیع قرار داشت.

 

چون مورخان سنی و شیعه یاد کرده اند که قاتلان عثمان اجازه ندادند جنازه عثمان در بقیع دفن شود و ناچار او را شبانه در باغی که نزدیک بقیع داشت به نام حش کوکب به خاک سپردند. در کتاب ناسخ التواریخ آمده است هنگامی که  معاویه به قدرت رسید حکم کرد تا بقیع را توسعه دهند و در فاصله بین قبر عثمان و بقیع انقدر مرده دفن کنند تا قبر عثمان جزء بقیع شود. که این قسمت الحاقی بقیع را بنی امیه نام نهادند. در این قبرستان آستانه و گنبد مجللی که روی قبور ائمه و صحابه برپا بود و گنبدهای مرقد چهار امام معصوم شیعه (ص)از تمام گنبدها مرتفع تر بوده و این شکوه و عظمت را همه مورخان تایید کرده اند.

 

پیامبر بزرگوار اسلام درباره  این قبرستان فرموده اند: سرزمین بقیع نخستین مکانی است که روز قیامت شکافته می شود و مدفونین آن سر از خاک بیرون می آورند و پس از آن زمین مکه و در روز قیامت هفتاد هزارنفر از بقیع در صحرای محشر حاضر می شوند که صورتشان مانند ماه شب چهارده می درخشد و بدون حساب داخل بهشت می شوند.   

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: