بسم الله الرحمن الرحیم

من قُتل مظلومًا فقدجعلنا لوليِّه سلطانًا

از نواي غريبانه استغاثه امام حسين (علیه السلام)، سال‏ها و قرن‏ها مي‏گذرد،

اما انعکاس آن را مي‏توان در لحظه لحظه تاريخ به گوش جان شنيد، اين 

فریاد نه تنها رو به خاموشي و افول نگذاشته، بلکه هر روز رساتر و 

پرصلابت تر،خروش وجوشش آزادگان عالم را افزوده است.

گويا امام حسين (ع)سال‏ها و قرن‏ها چشم به راه دوخته و به انتظار نشسته

است؛ تا امام عصر (عج)،ندايش را پاسخ گويد؛ پرچم بر زمين مانده‏اش را

به دوش گيرد؛داغ‏هاي کهنه ‏اش را التيام بخشد و آرمان‏هاي بلندش را لباس

تحقق بپوشاند.روز ظهور، هنگام پاسخ به استغاثه مظلومانه امام حسين

(علیه السلام) است و حضرت مهدي (عجل الله تعالی فرجه الشریف)

پاسخ دهنده آن. در اين گستره بي‏ابانها و افق‏هاي دور آن، کسي به خروش

و التهاب فرزندش که براي رسيدن آن روز، گذر آرام آرام و جانکاه لحظه‏ ها

را به تماشا مي‏ نشيند و روزها و سال‏ها را با چشمان منتظرش بدرقه

مي‏ کند وجود ندارد.

به راستي چه رمزي مهر سکوتْ بر لبان بسته و چه سرّي در اين ميان رخ

پنهان کرده است؟ چرا ياد امام حسين (علیه السلام) هميشه و همه جا،

همراه و هم پاي ياد حضرت مهدي (عجل الله تعالی فرجه الشریف) است؟

چرا هر جا سخن از حسين (علیه السلام) است، نام حضرت مهدي

(عجل الله تعالی فرجه الشریف) نيز رخ مي‏گشايد؟چرا عاشورا روز «ظهور»

است و ياد حسين (علیه السلام) آغازين کلام مهدي

(عجل الله تعالی فرجه الشریف)...؟

اين گفتار مي‏ کوشد گوشه‏ هايي از اين ارتباط و پيوست را، از منظرهاي

مختلف و در ابعاد گوناگون بررسي کند و فهرست وار آنها را در چهار بخش

(همراه با قرآن، همراه با روايات، ادعيه و زيارات، تشرفات) و يک خاتمه

برشمارد تا به عنوان دستمايه برخي از محققان و مبلغان و نيز ابزاري براي

تحقيق و پژوهش بيشتر و مقدمه‏اي براي کشف زوايايي ديگر از حقايق

نوراني حيات اين دو امام همام (علیهم السلام) باشد. گرچه بررسي و

تحليل اين پيوستگي ها و نيز نتايج و آثار آن،مجالي ديگر و فرصتي فراخ‏تر

مي‏ طلبدو گشودن گره اسرار اين پيوستگي‏ ها،دل‏هايي راز دان و جان‏هايي

آگاه از آن اسرار را مي‏ طلبد.

امام مهدي (ارواحنا له الفداه) و امام حسين(علیه السلام)

خداوند متعال مي‏فرمايد: «و لا تقتلوا النفس التي حرّم الله الا بالحق و من

قتل مظلوما فقد جعلنا لوليّه سلطانا، فلا يسر‏ف في القتل انه کان منصورا.

(1)کسي را که خداوند خونش را حرام شمرده، به قتل نرسانيد، مگر به 

حق و آن کسي که مظلوم کشته شده، براي وليش سلطه (حق قصاص) 

قرار داديم؛ اما در قتل اسراف نکند، چرا که او مورد حمايت است».

سلاّم بن مستنير مي‏ گويد:امام محمد باقر (علیه السلام) درباره آيه

«و من قتل مظلوما» فرمود: «او حسين بن علي (علیه السلام) است که

مظلوم کشته شد و ما اولياي او هستيم. و قائم ما چون قيام کند، در طلب

انتقام خون امام حسين (علیه السلام) بر آيد؛ پس مي‏ کشد تا جايي که 

گفته می شود اسراف در قتل کرده است. مقتول، حسين (علیه السلام)

و وليّ او قائم (عج) است. و اسراف در قتل اين است که غير قاتل او

کشته شود. او منصور است؛زيرا از دنيا نمي‏ گذرد تا اين که ياري شود به

مردي از خاندان پيامبر خدا که زمين را پر از قسط و عدل کند، همچنان‏که

پس از جور و ظلم شده باشد».2

قندوزي حنفي نيز مي‏گويد: «از امام علي الرضا فرزند موسي الکاظم

(رضي الله عنهما) رسيده که آن حضرت فرمود: آيه »و من قتل مظلوما«

 (3) درباره حسين و مهدي (علیهم السلام) نازل شده است».

ا مام حسين(علیه السلام) از نگاه امام مهدي(ارواحنا له الفداه)

سعد بن عبدالله قمي گويد: به امام عصر - اوراحنا له الفداه - عرض

کردم: «اي فرزند رسول خدا! تأويل آيه »کهيعص« چيست؟ فرمود:

»هذه الحروف من انباء الغيب، اطلع الله عليها عبده زکريا، ثم قصها علي

محمد (ص) و ذلک ان زکريا سأل ربه ان يعلّمه اسما‏ء الخمسة فاهبط

عليه جبرئيل فعلّمه اياها...؛ 4 اين حروف از اخبار غيبي است که خداوند

زکريا را از آن مطّلع کرده و بعد از آن داستان آن را به حضرت محمد 

(صلی الله علیه وآله وسلم) باز گفته است...«.

داستان از اين قرار است که: زکريا از پروردگارش درخواست کرد که

«اسماء خمسه طيّبه» را به وي بياموزد. خداوند، جبرئيل را بر او فرو

فرستاد و آن اسماء را به او تعليم داد.

زکريا چون نام‏هاي محمد، علي، فاطمه، و حسن (عليهم السلام) را ياد

مي‏ کرد، اندوهش بر طرف مي‏ شد و گرفتاريش از بين مي‏رفت. و چون

حسين (علیه السلام) را ياد مي‏کرد، بغض و غصّه، گلويش را مي‏ گرفت

و مي‏ گريست و مبهوت مي‏ شد.

روزي گفت: بارالها! چرا وقتي آن چهار نفر را ياد مي‏ کنم، آرامش مي‏ يابم

و اندوهم بر طرف مي ‏شود؛ اما وقتي حسين را ياد مي‏ کنم، اشکم جاري

مي‏ شود و ناله‏ام بلند مي‏ شود؟

خداي تعالي او را از اين داستان آگاه کرد و فرمود: «کهيعص»! «کاف»

اسم کربلا و «هاء» رمز هلاک عترت طاهره است، و«ياء» نام يزيد ظالم

بر حسين (ع) و «عين» اشاره به عطش و «صاد» نشان صبر او است.

زکريا چون اين مطلب را شنيد، نالان و غمين شد و تا سه روز از

عبادتگاهش بيرون نيامد، و به کسي اجازه نداد که نزد او بيايد. و گريه

و ناله سر داد و چنين نوحه گفت:

بارالها! از مصيبتي که براي فرزند بهترين خلايق خود، تقدير کرده‏اي

دردمندم.

خدايا! آيا اين مصيبت را بر آستانه او نازل مي‏کني؟ آيا جامه اين مصيبت

را بر تن علي و فاطمه مي ‏پوشاني!؟ آيا اين فاجعه را بر ساحت آنان

فرود مي‏آوري؟

بعد از آن گفت: بارالها! فرزندي به من عطا کن تا در پيري چشمم به او

روشن شود و او را وارث و وصيّ من قرار ده؛ آنگاه مرا دردمند او گردان؛

همچنان که حبيبت محمد را دردمند فرزندش گرداندي.

خداوند، يحيي را به او بخشيد و او را دردمند وي ساخت. و دوره حمل

يحيي شش ماه بود و مدت حمل امام حسين (ع) نيز شش ماه بود و براي

آن نيز قضيه ‏اي طولاني است.

امام مهدي(عجل الله تعالی فرجه الشریف)،

از نگاه امام حسين(علیه السلام)

امام باقر (ع) مي‏فرمايد: حارث اعور به امام حسين (ع) عرض کرد:

«يابن رسول الله! جعلت فداک: اخبرني عن قول الله في کتابه

»والشمس و ضحيها« قال: و يحک يا حارث، ذلک محمد رسول الله

(ص)، قلت: جعلت فداک: قوله: »والقمر اذا تليها«، قال: ذلک اميرالمؤمنين

علي بن ابي طالب(ع) يتلو محمداً، قال: قلت: »و النهار اذا جلّيها«، قال:

ذلک القائم من آل محمد، يملأ الارض قسطا و عدلا؛ 5 اي زاده رسول خدا!

فدايت شوم. مرا از معناي آيه شريفه والشمس و ضحيها [سوگند به

خورشيد و گسترش نور آن‏] مطّلع ساز. حضرت فرمود: مراد از خورشيد،

رسول الله (صلی اتلله علیه وآله وسلم) مي‏ باشد.

پرسيد: فدايت شوم! منظور از آيه شريفه «والقمر اذا تليها»

[سوگند به ماه چون پس از آن آيد.] چيست؟

فرمود: منظور از ماه، اميرالمؤمنين علي بن ابي طالب (علیه السلام)

است که بعد از پيامبر (صلی الله علیه واله وسلم) مي‏ باشد.

گفت: مقصود از آيه شريفه «والنهار اذا جلّيها» [و سوگند به روز و چون آن

را روشن سازد]چيست؟

فرمود: مقصود از روز، قائم آل محمد (عج) است که زمين را پر از قسط و

عدل کند«.

امام مهدي(ارواحنا له الفداه) فرزند امام حسين(علیه السلام)

در 308 روايت، وارد شده که امام مهدي (عج) نهمين فرزند امام حسين

(علیه السلام) است و در بيشتر احاديثي که از وجود مقدس رسول اکرم

(صلی الله علیه و آله وسلم) درباره حضرت ولي‏عصر (عجل الله تعالی

فرجه الشریف) آمده، به آن حضرت به عناويني چون: «از تبار پسرم

حسين» و «از نسل اين پسرم»، «نهمين فرزند پسرم حسين» معرفي

شده است. (6) که مجموع روايات پيامبر (صلی الله علیع و آله وسلم) در

اين زمينه 185 حديث مي‏باشد. 7

در اين جا چند روايت از قول امام حسين (ع) نقل مي‏شود:

1.مردي از طايفه همدان مي‏گويد: «سمعت الحسين بن علي بن ابي طالب

(عليهما السلام) يقول: قائم هذه الامة هو التاسع من ولدي و هو صاحب

الغيبة و هو الذي يقسم ميراثه و هو حيّ؛ 8 از امام حسين بن علي

(علیه السلام) شنيدم که مي‏فرمود: قائم اين امت نهمين از فرزندان من

است و او صاحب غيبت است، و او کسي است که ميراثش را در حياتش

تقسيم مي ‏کنند».

2. امام حسين (ع) مي‏فرمايد: «کان رسول الله يقول في بشرني به،

يا حسين! انت السيد ابن السيد، ابوالسادة تسعة من ولدک ائمة ابرار

امناء معصومون و التاسع مهديهم قائمهم. انت الامام بن الامام، ابوالائمة

تسعة من صلبک ائمة ابرار و التاسع مهديهم يملأ الدنيا قسطا و عدلا،

يقوم في آخر الزمان کما قمت في اوله؛ 9 رسول خدا (ص) در بشارتي

به من فرمود: اي حسين! تو سيد پسر و پدر ساداتي، و »نه« فرزند از تو،

امامان ابرار و امين و معصوم‏اند، و نهمين آنان مهدي قائم (عج) است.

تو امام پسر امام و پدر ائمه هستي و نه فرزند از پشت تو ائمه ابراراند و

نهمين آنان، مهدي است که دنيا را در آخر الزمان، پر از عدل و قسط

مي‏ کند...»....

نسب حضرت مهدي(ارواحنا له الفداه)

از زبان امام حسين(علیه السلام)

سالار شهيدان، فرزندش امام مهدي (ارواحنا له الفداه) را فرزند حضرت

فاطمه (سلام الله علیها) مي‏ خواند. آن حضرت فرمود:

از رسول خدا (ص) شنيدم که فرمودند: «المهديّ من ولد فاطمة؛ (10)

مهدي از فرزندان فاطمه است».

در روايت ديگري امام حسين (ع) مي‏فرمايد: «پيامبر (ص) به فاطمه زهرا

(سلام الله علیها) فرمود: »اِبشري يا فاطمة! المهدي منک؛ اي فاطمه!

بشارت بر تو باد، که مهدي (عج) از فرزندان توست«. 11

القاب امام مهدي ( از زبان امام حسين(علیه السلام)

امام زمان (ارواحناه له الفداء) القاب مبارکي دارند که بعضي از آن‏ها،

مستقيماً با «عاشورا»در ارتباط است و بعضي از لقب‏هاي مقدس آن‏حضرت،

بر زبان جد بزرگوارشان (ع) جاري شده است.

عيسي الخشاب مي‏گويد:از محضر امام حسين (علیه السلام) سؤال کردند: 

آیا شما صاحب اين امر هستيد؟

فرمود: «لا و لکن صاحبُ الامر الطريد الشريد الموتور بابيه، المکني بعمّه،

يضع السيف علي عاتقه ثمانية اشهر؛ 12نه من نيستم، بلکه صاحب اين

امر کسي است که از ميان مردم کناره ‏گيري مي‏کند و خون پدرش بر زمین

مي‏ ماند و کنيه او کنيه عمويش خواهد بود.آن‏گاه شمشير بر مي‏دارد و 

هشت ماه تمام شمشير بر زمين نمي‏گذارد».

«طريد» و «شريد» که هر دو به يک معنا است از القاب حضرت ولی عصر

(عجل الله تعالی فرجه الشریف) به شمار مي‏ آيد. اين دو عبارت در زبان امامان

معصوم (علیهم السلام) نيز به کار رفته،و معناي آن کنار زده و رانده شده

است. حاجي نوري (ره) در معناي«شريد»مي‏گويد: «رانده شده از مردمي

که آن حضرت را نشناختند و قدر وجود نعمت او را ندانستند و در مقام

شکر گزاري و مقام حقش بر نيامدند؛ بلکه پس از اين‏که از دست يافتن بر

او نااميد شدند، به قتل و قمع ذرّيه طاهره ايشان پرداختند و به کمک زبان

و قلم،سعي بر بيرون راندن نام و ياد او، از قلوب و اذهان مردم کردند».13

علامه مجلسي (ره) درباره اين حديث مي‏فرمايد: «الموتور بابيه»؛ يعني،

کسي که پدرش را کشته‏ اند و طلب خونش را نکرده ‏اند. مراد از «والد»،

امام حسن عسگري (علیه السلام)، يا امام حسين (علیه السلام) و يا

جنس والد است که شامل همه ائمه (علیهم السلام) مي‏ شود، و

«مکظ بعمه» شايد کنيه برخي از عموهاي حضرت، ابوالقاسم باشد، يا

اين‏که امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف ) کنيه‏ اش ابوجعفر، ا

ابی الحسن و یا ابی محمد باشد. بعيد نيست علت تصريح نکردن به اسم 

حضرت و آوردن کنیه، به جهت خوف از عموي حضرت باشد. و قول وسط، 

ظاهر تر است«.14

• 1.سوره اسراء، آيه 33
• 2.تفسير عياشي ج 2،ص 290: »عن سلام بن المستنير عن ابي جعفر(عليه السلام)
• في قوله: »و من قتل مظلوما فقد جعلنا لوليّه سلطانا فلا يسرف في القتل انه کان
• منصورا« قال: هو الحسين بن علي عليه السلام قتل مظلوما و نحن اولياؤه، و القائم
• منّا اذا قام طلب بثار الحسين، فيقتل حتي يقال قد اسرف في القتل، و قال: المقتول
• الحسين عليه السلام و وليه القائم، و الاسراف في القتل ان يقتل غير قاتله انه کان
• منصورا، فانه لا يذهب من الدنيا حتي ينتصر برجل من آل رسول الله
• (صلي الله عليه و آله) يملأ الارض قسطا و عدلا کما ملئت جورا و ظلما«. (البرهان، ج
• 2، ص 419؛ البحار، ج 10، ص 150؛ اثبات الهداة، ج‏7، ص 102)
• 3.ينابيع المودة، ص 590
• 4.کمال الدين، ج 2، ص 420
• 5.تفسير فرات کوفي، ص 212
• 6.يادمهدي، محمدخادمي‏شيرازي، ص 16 و ص 132
• 7.منتخب‏الاثر، آيةالله صافي گلپايگاني، ص‏254
• 8.کمال الدين، ج 1، ص 317؛ اثبات الهداة، ج 6، ص 397؛ بحارالانوارج 51، ص 134
• 9.کفاية الاثر، ص 167
• 10.کنوز الحقائق، (چاپ شده در حاشيه جامع الصغير) ج 1، ص 161.
• (به نقل از مهدي موعود). ج 1، ص 161
• 11.البرهان، ص 94 (به نقل المهدي علي لسان الحسين، صابري همداني،
• ص 12، ح 15)
• 12.کمال الدين، ج 1، ص 318؛ اثبات الهداة، ج 6، ص 397؛ بحارالانوار، ج 51،
• ص 133
• 13.النجم الثاقب، ص 78
• 14.بحار الانوار، ج 51، ص 37

نهضت سرخ حسینی،

زمینه ساز نهضت سبز مهدوی است

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: