تاسوعای حسینی(علیه السلام)محاصره خیمه ها در کربلا آمدن امان نامه

برای فرزندان ام البنین (سلام الله علیها) - درخواست تاخیر جنگ از سوی

امام حسین (علیه السلام)

تاسوعا

روز نهم ماه محرم را تاسوعا گویند. «تاسوعا» از ریشه «تسع» به معنای

نُه می باشد. در بین عزاداران حسینی، روز نهم محرم با نام قمر بنی

هاشم حضرت ابوالفضل العباس زینت یافته است.

تاسوعاى سال 61 هجرى امام حسين(علیه السلام)و يارانش در محاصره‏

نيروهاى كوفه بودند. روزى بود كه آب را به روى اهل بيت و ياران امام

بسته بودند، راه ها همه تحت كنترل بود تا كسى به امام نپيوندد.

تهديدهاى سپاه عمر سعد،جدى ‏تر و حالت‏ تهاجمى آنان به سوى خيمه‏ ها

بيشتر مى‏ شد. عصر روز پنجشنبه تاسوعا، ابن سعد با دستورى كه از

ابن زياد دريافت كرده بود، آماده جنگ با امام حسين‏ (علیه السلام) شد.

گروهى از سپاه ‏كوفه به سوى خيمه‏ گاه امام تاختند. امام كنار خيمه ‏اش

نشسته و به شمشير تكيه داده بود.

زينب، صداى همهمه مهاجمان را شنيد. امام را (كه خواب، چشمانش را

ربوده بود) بيدار كرد. سیدالشهدا، خوابى را كه آن لحظه ديده بود نقل كرد

كه رسول خدا (صلی الله علیه و آله) به او فرمود: پيش ما مى ‏آيى.

حسين‏ علیه السلام برادرش عباس را همراه جمعى جلو فرستاد تا از

هدف ‏مهاجمان آگاه شوند. چون فهميدند كه به قصد جنگ يا گرفتن بيعت

آمده‏ اند به دستور امام، آن شب را مهلت طلبيدند تا به عبادت و نماز

بپردازند و درگيرى به فردا موكول شد.[1]

امام صادق‏ (علیه السلام) درباره محاصره شدن سيدالشهدا در روز عاشورا

فرموده است: «تاسوعا يوم حوصر فيه الحسين و اصحابه بكربلاء واجتمع

عليه خيل اهل الشام و اناخواعليه و فرح ابن مرجانة و عمر بن سعد بتوافر

الخيل و كثرتها واستضعفوا فيه الحسين و اصحابه و ايقنوا انه لا ياتى

الحسين ناصر و لا يمده اهل العراق.»[2]

روزى است كه حسين‏ (علیه السلام) و اصحاب او در كربلا محاصره

شدند و سپاه شاميان بر ضد آنان گرد آمد.ابن‏ زياد و عمر سعد نيز از فراهم

آمدن آن همه سواران خوشحال شدند و آن روز، حسين‏ (علیه السلام) و

يارانش را ناتوان شمردند و يقين كردند كه ديگر براى او ياورى نخواهد آمد

و عراقيان‏ نيز او را پشتيبانى نخواهند كرد.

عاشورا

وجه تسمیه روزعاشورا 

گفته ‏اند: علّت نامگذارى روز دهم محرّم به عاشورا آنست كه ده نفر از

پيامبران با ده كرامت در اين روز، مورد تكريم الهى قرار گرفته ‏اند.[3]

عاشورا در فرهنگ شیعه

در فرهنگ شيعى،به خاطر واقعه شهادت امام حسين(علیه السلام)در اين

روز، عظيمترين روز سوگوارى و ماتم به حساب مى ‏آيد كه بزرگترين فاجعه

و ستم در مورد خاندان پيامبر انجام گرفته و دشمنان اسلام و اهل بيت اين

روز را خجسته شمرده به شادى مى ‏پرداختند، امّا پيروان خاندان رسالت،

به سوگ و عزا مى ‏نشينند و بر كشتگان اين روز مى ‏گريند. امام صادق

(علیه السلام) فرمود: «و امّا يوم عاشورا فيوم اصيب فيه الحسين

(علیه السلام) صريعا بين اصحابه و اصحابه حوله صرعى عراة».[4]

عاشوراروزى است كه حسين(علیه السلام) ميان يارانش كشته بر زمين 

افتاد،ياران او نيز پيرامون او به خاك افتاده و عريان بودند.

 امام رضا (علیه السلام) فرمود: «من كان عاشورا يوم مصيبته و بكائه

جعل الله عزّ و جلّ يوم القيامة يوم فرحه و سروره»،[5] هر كس را كه

عاشورا روز مصيبت و اندوه و گريه باشد، خداوند قيامت را روز شادى او

قرار مى ‏دهد. در «زيارت عاشورا»  درباره اين روز غم‏ انگيز كه امويان آن را

مبارك مى ‏دانستند، آمده است: «اللّهم هذا يوم تبرّكت به بنو اميّة

و ابن آكلة الأكباد ....

امامان شيعه، ياد اين روز را زنده مى‏ داشتند، مجلس برپا مى‏ كردند،

بر حسين بن (على علیه السلام) مى‏ گريستند، آن حضرت را زيارت

مى‏ كردند و به زيارت او تشويق و امر مى‏ كردند و روز اندوهشان بود. از

جمله آداب اين روز، ترك لذّتها، دنبال كار نرفتن، پرداختن به سوگوارى و

گريه، تا ظهر چيزى نخوردن و نياشاميدن، چيزى براى خانه‏ ذخيره نكردن،

حالت صاحبان عزا و ماتم داشتن و ... است.[6]

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: